دانلود مقاله متغيرهاي بيوشيميائي که به عملکرد توانبخشي قدم زدن پس از سکته مربوط مي شود با ترجمه فارسي در فایل ورد (word) دارای 17 صفحه می باشد و دارای تنظیمات و فهرست کامل در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد دانلود مقاله متغيرهاي بيوشيميائي که به عملکرد توانبخشي قدم زدن پس از سکته مربوط مي شود با ترجمه فارسي در فایل ورد (word)   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : توضیحات زیر بخشی از متن اصلی می باشد که بدون قالب و فرمت بندی کپی شده است

بخشی از فهرست مطالب پروژه دانلود مقاله متغيرهاي بيوشيميائي که به عملکرد توانبخشي قدم زدن پس از سکته مربوط مي شود با ترجمه فارسي در فایل ورد (word)

چکیده    
1 مقدمه    
2 روش ها    
12 نمونه ها    
22 برنامه تمرین    
32 جمع آوری داده ای    
42 آنالیز داده ای    
3 نتایج    
13 روابط با نسبت سرعت در طول وضعیت تک عضوی    
23 روابط با نسبت سرعت در نواحی پیش از چرخش    
4 بحث    
5 نتیجه گیری    

References

Allen, J.L., Kautz, S.A., Neptune, R.R., 2011. Step length asymmetry is representative of compensatory mechanisms used in post-stroke hemiparetic walking. Gait Posture 33 (4), 538–543 Balasubramanian, C.K., Bowden, M.G., Neptune, R.R., Kautz, S.A., 2007. Relationship between step length asymmetry and walking performance in subjects with chronic hemiparesis. Arch. Phys. Med. Rehabil. 88 (1), 43–49 Beaman, C.B., Peterson, C.L., Neptune, R.R., Kautz, S.A., 2010. Differences in self-selected and fastest-comfortable walking in post-stroke hemiparetic persons. Gait Posture 31 (3), 311–316 Birkenmeier, R.L., Prager, E.M., Lang, C.E., 2010. Translating animal doses of taskspecific training to people with chronic stroke in 1-hour therapy sessions: a proof-of-concept study. Neurorehabil. Neural Repair 24 (7), 620–635 Bohannon, R.W., Andrews, A.W., Smith, M.B., 1988. Rehabilitation goals of patients with hemiplegia. Int. J. Rehabil. Res. 11 (2), 181–184 Bowden, M.G., Balasubramanian, C.K., Neptune, R.R., Kautz, S.A., 2006. Anterior– posterior ground reaction forces as a measure of paretic leg contribution in hemiparetic walking. Stroke 37 (3), 872–876 Bowden, M.G., Balasubramanian, C.K., Behrman, A.L., Kautz, S.A., 2008. Validation of a speed-based classification system using quantitative measures of walking performance poststroke. Neurorehabil. Neural Repair 22 (6), 672–675 Duncan, P.W., Sullivan, K.J., Behrman, A.L., Azen, S.P., Wu, S.S., Nadeau, S.E., et al., 2011. Body-weight-supported treadmill rehabilitation after stroke. N. Engl. J. Med. 364 (21), 2026–2036 Fugl-Meyer, A., Jaasko, L., Leyman, I., Olsson, S., Seglind, S., 1975. The post-stroke hemiplegic patient: a method of evaluation of physical performance. Scand. J. Rehabil. Med. 7 (1), 13–31 Hall, A.L., Peterson, C.L., Kautz, S.A., Neptune, R.R., 2011. Relationships between muscle contributions to walking subtasks and functional walking status in persons with post-stroke hemiparesis. Clin. Biomech. 26 (5), 509–515 Hesse, S., Bertelt, C., Jahnke, M.T., Schaffrin, A., Baake, P., Malezic, M., et al., 1995. Treadmill training with partial body weight support compared with physiotherapy in nonambulatory hemiparetic patients. Stroke 26 (6), 976–981 Kautz, S.A., Bowden, M.G., Clark, D.J., Neptune, R.R.,

Biomechanical variables related to walking performance 6-months following post-stroke rehabilitation

abstract

Background: Body-weight supported treadmill training has been shown to be effective in improving walking speed in post-stroke hemiparetic subjects, and those that have shown improvements generally maintain them after the completion of rehabilitation. However, currently no biomechanical variables are known to be related to those who will either continue to improve or regress in their self-selected walking speed during the 6-month period following rehabilitation. The objective of this study was to identify those biomechanical variables that are associated with subjects who continue (or did not continue) to improve their self-selected walking speed following the completion of rehabilitation. Methods: Experimental kinematic and kinetic data were recorded from 18 hemiparetic subjects who participated in a 6-month follow-up study after completing a 12-week locomotor training program that included stepping on a treadmill with partial body weight support and manual assistance. Pearson correlation coeffi- cients were used to determine which biomechanical variables evaluated during the post-training session were related to changes in self-selected walking speed from post-training to a 6-month follow-up session. Findings: Following the completion of rehabilitation, the majority of subjects increased or retained (i.e., did not change) their self-selected walking speed from post-training to the follow-up session. Post-training step length symmetry and daily step activity were positively related to walking speed improvements. Interpretation: Motor control deficits that lead to persistent step length asymmetry and low daily step activity at the end of rehabilitation are associated with poorer outcomes six months after completion of the program. © 2012 Elsevier Ltd. All rights reserved

Introduction

Persons with post-stroke hemiparesis often exhibit a reduced self-selected walking speed relative to healthy subjects (Olney and Richards, 1996). Improving walking ability is a common goal for post-stroke hemiparetic subjects (Bohannon et al., 1988) and often the primary goal of rehabilitation programs. Body-weight supported treadmill training (BWSTT) has been shown to be effective in improving post-stroke hemiparetic walking ability as measured by self-selected walking speed (Duncan et al., 2011; Hesse et al., 1995; Mulroy et al., 2010; Peurala et al., 2005; Plummer et al., 2007; Sullivan et al., 2007; Visintin et al., 1998). Previous studies have shown that most improvements in walking speed are maintained three to six months after the completion of training (Duncan et al., 2011; Peurala et al., 2005; Sullivan et al., 2007; Visintin et al., 1998). A recent clinical trial with a large number of subjects (n= 408)

چکیده

پیش زمینه: نشان داده شده است که تمرینات تردمیل در بهبود سرعت قدم زدن در ناتوانی های پس از سکته موثر هستند، و آنهائی که بهبودهائی نشان داده اند، آنها را پس از تکمیل توانبخشی حفظ می کنند. از این رو، هیچ متغیر بیوشیمیائی شناخته شده ای وجود ندارد که به آنهائی که روند بهبودی را ادامه می دهند و یا اینکه به سرعت قدم زدن انتخابی در طول دوره شش ماهه پس از توانبخشی برمی گردند، مرتبط باشد. هدف این مقاله تعیین متغیرهای بیوشیمیائی است که به افرادی مرتبط می شود که روند بهبودی سرعت قدم زدن خود را پس از تکمیل توانبخشی طی می کنند

روش ها: داده های سینتیک و سینماتیک از 18 فرد ناتوان ثبت شده است که پس از تکمیل یک برنامه تمرینی حرکتی 12 ماهه که شامل قدم زدن برروی تردمیل با کمک دستان است،  در یک مطالعه شش ماهه شرکت کرده اند. ضرایب همبستگی پیرسون برای تعیین این استفاده شده است که کدام یک از متغیرهای بیوشیمیائی که در طول جلسات پس از تمرین ارزیابی شده اند به تغییرات در سرعت  قدم زدن از پس از تمرین تا جلسات شش ماهه مرتبط می شود

یافته ها: پس از تکمیل توانبخشی، اکثر افراد سرعت قدم زدن خود را از پس از قدم زدن تا جلسات بعدی یا افزایش دادند و یا حفظ کردند. تقارن طول قدم پس از تمرین و فعالیت های روزانه به صورت مثبت به بهبود سرعت قدم زدن مرتبط می شود

توضیح: نواقص کنترل حرکتی که به عدم تقارن طول قدم و فعالیت های اندک روزانه در انتهای توانبخشی مرتبط می شوند، به نتایج ضعیف شش ماه پس از تکمیل برنامه مرتبط می شود

1 مقدمه

افرادی که دارای ناتوانی های پس از سکته هستند، نسبت به افراد سالم سرعت های کمتر قدم زنی را نشان می دهند. بهبود توانائی قدم زنی یک هدف معمول برای افراد ناتوان پس از سکته است و اغلب هدف اولیه برنامه های توانبخشی است. همانطور که از سرعت قدم زدن اندازه گیری شده است، نشان داده شده است که تمرینات حمایت شده تردمیل(BWSTT) در بهبود توانائی قدم زدن افراد ناتوان پس از سکته موثر است. مطالعات قبلی نشان داده اند که بیشترین بهبودها در سرعت قدم زدن سه تا شش ماه پس از تکمیل تمرین حفظ می شوند. یک آزمایش کلینیکی اخیر با تعداد زیادی بیمار (n=408) دریافت که بهره وری 12 ماه پس از سکته حفظ شده است. از آنجائی که افراد تمایل دارند که بهره وری خود را حفظ کنند، هیچ مطالعه ای بررسی نکرده است که آیا متغیرهای بیوشیمیائی خاصی وجود دارد که به افرادی که به سرعت های قدم زنی بیشتر دست یافته اند و یا اینکه پس از توانبخشی به سرعت قدم زدن پیش از تمرین بازگشته اند، مرتبط شود. کمیت هائی مانند جنبش مفصل ها، متغیرهای فضائی – زمانی و یا فعالیت های روزانه ممکن است قادر به تعیین افرادی باشد که سرعت قدم زدن خود را پس از توانبخشی حفظ می کنند و یا بهبود می بخشند